عطش

کتاب یاز هرا سلام الله علیها – صفحه 62

عطش

راوی:

نوارمصاحبه شهید تورجی- و خاطرات دوستان

 

صبح روز یکشنبه بود. هوا کاملاً روشن شده. شهدا را داخل یکی از سنگرها قراردادیم. مجروحین را در چند سنگر دیگر خواباندیم. صدای آه و ناله آنها قطع نمی شد. آب نبود. غذا پیدا نمی شد. همه تشنه بودند. با طلوع آفتاب همه خیس عرق شده بودیم.

شلیک عراقی ها کمتر شده بود. دقایقی بعد یک هلی کوپتر عراقی آمد. به راحتی جعبه های مهمات را در سنگرهای نوک تپه تخلیه کرد و رفت. شلیک خمپاره ها و نارنجکهای آنها شروع شد. ما را دقیق می دیدند. کمتر گلوله ای از آنها خطا می رفت!

یکی از گلوله های خمپاره درست به سنگر مجروحین خورد. دیگر صدای ناله از آنجا نمی آمد! هلی­کوپتر بعدی آمد. به راحتی مشغول تخلیه مهمات شد. یکی از بچه­ها که در سنگرهای روی ارتفاع بود با شلیک آرپی­جی هلی­کوپتر را زد!

صدای انفجار مهیبی آمد. بچه­هایی که رمقی داشتند با فریاد الله­اکبر به بقیه روحیه می­دادند. یکی از فرماندهان را دیدم. از وضعیت عملیات سؤال کردم. گفت: حاج حسین خرازی و حاج مصطفی ردّانی تو منطقه هستند. کار توی این محور به مشکل خورده اما بقیه محورها خوب جلو رفتند.

 

بعد ادامه داد: انشاء­الله عصر امروز گردان یا زهرا(س) می رسه. آب و تدارکات هم با خودش می­یاره و عملیات رو ادامه می­ده.

با بقیه بچه­هایی که سالم بودند مشغول گشت زنی شدیم. از این سنگر به آن سنگر می­رفتیم. باقیمانده آب را بین بچه­ها پخش کردیم. به هر نفر یک درب قمقمه آب می­رسید!

 

هوا گرم بود. گرسنه بودیم و تشنه. در حال برگشت خمپاره­ای بین ما فرود آمد. حاج آقا ترکان غرق خون روی زمین افتاد! حاجی خیلی حق گردن بچه ها داشت. سریع او را بُردیم داخل سنگر. چند ترکش بزرگ به او خورده بود.

چندین مجروح دیگر هم داخل سنگر بود. همگی ناله می­کردند. حاج آقا ترکان دست من را گرفت. با ناله گفت: تورجی یه کم آب به من بده! مکثی کردم وگفتم: حاجی هیچی آب نداریم!

 

در حالی که از عطش حال خودش را نمی­فهمیدگفت: بی انصاف فقط یه ذره آب بده.

 

او فکر می­کرد به خاطر مجروح شدن به او آب نمی­دهیم اما واقعاً هیچ آبی در قمقمه­ها نبود. با ناراحتی از آنجا خارج شدم. به یکی از سنگرها رفتم. مشغول صحبت بودم که یک خمپاره به جلوی سنگر خورد. ترکش بزرگی به پای من خورد.

افتادم روی زمین. درد شدیدی داشتم. با هر چه که بود زخم پا را بستم. قمقمه­های خالی را برداشتم. برگشتم به سنگر مجروحین. حاج آقا ترکان با دیدن من دوباره داد زد: آب آب!

 

همه قمقمه­ها را توی دَر یک قمقمه خالی کردم. کل آنها شد چند قطره!!

 

به آقای ترکان گفتم: بیا جلو! با خوشحالی سرش را بالا آورد. گردنش را کشیده و دهانش را باز کرده بود. یک، دو، سه... فقط پنج قطره! دهانش هنوز باز بود. باخجالت گفتم: حاجی تمام شد.

با همان حال مجروحیت گفت: یعنی چی! مگه آب نیاوردی! تو رو خدا یه کم آب بده دیگه چیزی نمی­خوام! من هم که عصبانی شده بودم گفتم: حاجی مگه یادت رفته کربلا چی شد! اینجا هم کربلاست!

 

بعد مکثی کردم و با صدایی بغض آلود گفتم: ببین حاجی، همه این مجروح­ها تشنه­اند. همه ما تشنه­ایم. نیروی کمکی نیومد. دشمن هم شدید داره آتیش می­ریزه.

آقای ترکان دیگر چیزی نگفت. ساکت و آرام خوابید. یا شاید هم از هوش رفت. بعد با ناراحتی گفتم: حاجی به یاد آقا باش. به یاد امام زمان(عج)

 

لحظاتی گذشت. من هم خسته بودم و زخمی همانجا نشستم. یکدفعه آقای ترکان سرش را بالا گرفت. باتعجب به اطراف نگاه کرد. بعد داد زد و گفت: آقا! آقا! همین الان آقا اینجا بود. همین الان!

 

حیرت زده گفتم: چی شده حاجی!؟ نگاهی به من کرد و ساکت شد. بعد گفت: می­خوام نماز بخونم. در همان حالت شروع به خواندن نماز کرد. دو رکعت نماز خوابیده. بعد شروع کرد با صدای بلند شهادتین را گفت.

تحمل دیدن این صحنه­ها را نداشتم. دیگر مجروحین هم ناله می­کردند. من بلند شدم و از سنگر خارج شدم. چندقدمی دور نشده بودم. صدای صوت خمپاره آمد. نشستم روی زمین. خمپاره روی سنگر مجروحین خورد. سنگر خراب شد. دیگر صدای ناله مجروحین نمی­آمد. حاج آقای ترکان هم به آرزویش رسید.

رفتم سراغ بقیه بچه­ها. همه سنگرها مثل هم بود. وضعیت خوبی نداشتیم. هر چند دقیقه خبر می­رسید که فلانی شهید شد. فلانی مجروح شد و...

هر جا می­رفتم سراغ آقای ترکان را می­گرفتند. من هم می­گفتم: حالش خوب شده!

روز یکشنبه به غروب رسید. اما خبری از گردان یازهرا(س) نشد. برادر قربانی وارد سنگر شد. همه ناله می­کردند. همه آب می­خواستند. من پرسیدم: پس این گردان تازه نفس کجاست!؟

برادر قربانی گفت: یکی از هلی­کوپترهای ما رو زدند. برای همین بعضی از خلبانها نیامدند! کار انتقال نیروها به تأخیر افتاد. اما گردان در راه هست. الان با فرمانده سپاه صحبت کردم. گفت: مقاومت کنید. نیروی جدید تا آخر شب به شما ملحق می­شه!

همه از عطش ناله می­کردند. با این حال به هم دلداری می­دادند. همه می­گفتند: آب در راهه! گردان جدید داره آب وغذا می­یاره.

با دیدن مجروحین و صحبتهای آنها یکدفعه اشک از چشمانم جاری شد. دست خودم نبود. یاد کربلا افتادم. یاد بچه­هایی که منتظر عمو بودند. کودکانی که به هم دلداری می­دادند. می­گفتند: عمو رفته برای ما آب بیاره!

شب از نیمه گذشت. کنار یکی از سنگرها خوابم بُرد. دقایقی بعد از خواب پریدم. لنگ لنگان رفتم بیرون. زخم پایم را دیگر فراموش کرده بودم. آنقدر شهید ومجروح جابه جا کرده بودم که سر تا پایم خونی بود!

سکوت عجیبی در منطقه بود. زیر نور ماه چیزی حرکت می­کرد! با دقت نگاه کردم. گروهی به سمت ما می­آمدند.

یکدفعه یکی از بچه­ها داد زد. گردان جدید اومد. آب اومد!

بلافاصله صدای ناله مجروح­ها بلند شد. همه جان تازه گرفته بودند. همه می­گفتند: آب آب!